By Christy Moore
Eighteenfortyseven
Was the year it all began.
Deadly pains of hunger,
Drove a million from the land.
In mijn ogen één van de mooiste nummers van Christy Moore. Hij bezingt hoe de Ieren, door hongersnood gedreven, midden 19e eeuw massaal de wijk namen naar de VS. Jaren achtereen waren in Ierland de aardappeloogsten mislukt en wat er nu wel aan oogsten lukte werd door de (vaak britse) landeigenaren naar Engeland afgevoerd.
They journeyed not for glory,
Their motive wasn’t greed,
A voyage of survival,
Across the stormy sea
Ze vertrokken niet voor eer of welvaart, ze vertrokken simpelweg om te overleven. Velen haalden de states niet eens en stierven aan boord een barre dood.
Some of them knew fortune
Some of them knew fame
More of them knew hardship
And died up on the plane
In de VS wachtte hen een keihard bestaan en opnieuw lieten velen het leven. Slechts een enkeling kwam in die tijd tot welvaart. De rest probeerde een stukje land te bewerken of werkte bijvoorbeeld aan de spoorwegen en hielp het enorme land te ontsluiten. En als altijd was er de muziek ’to ease their lonely hearts’.
They spread throughout the nation
They rode the railroad cars,
They brought their songs and music
To ease their lonely hearts
En als dan ’s avonds in een stad als Chicago de zon onder was gegaan, dan kun je je maarzo voorstellen dat er iemand, kijkend door de smoezelige ramen, mijmerend zat te dromen over zijn thuis, de heuvels van het Ierse Donegal.
To the city of Chicago
As the evening shadows fall
There are people dreaming,
Of the hills of Donegal
(Jos)